,,Miasteczko Salem’’ - recenzja

-





⏩autor: Stephen King
⏩rok wydania: 1975
⏩ilość stron: 599
⏩wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Do Jerusalem przyjeżdża młody pisarz - Ben Mears - z chęcią napisania nowej książki. Swój pobyt w Salem spędza pod dachem pensjonatu Evy Miller. Z biegiem czasu poznaje mieszkańców prowincjonalnego miasteczka, którzy są sceptycznie nastawieni do obcych. Jedną z niewielu osób przyjaźnie nastawionych wobec niego jest Susan Norton. Dziewczyna jest zachwycona twórczością Bena.
Wszystko było dobrze. Do czasu. W Salem znikają bądź umierają w dziwnych okolicznościach dzieci i dorośli. W Jerusalem mieszka zło, które pociąga za sobą te śmierci.





Jest to moja pierwsza książka Stephena Kinga. Jego zaś druga. Uchodzi ona za klasyczny horror. Przyznam, że w niektórych momentach faktycznie dało się wyczuć strach. Ale żebym nie mógł po tej powieści spokojnie zasnąć? No niestety mogę. W dodatku bez żadnych obaw, że w nocy zawiśnie nade mną wampir i zamieni mnie w swojego sługusa. Mimo to, książka jest napisana ciekawym, lekkim, miłym dla oczu językiem i czyta się ją niesamowicie szybko. Czasami autor dał się ponieść myślom i pisząc jakiś fragment rozmowy dwóch bohaterów, odchodził tak daleko od tego co się dzieje, sięgając do najdalszych wspomnień, według mnie w ogóle nie związanych z daną sytuacją.
Teraz coś o bohaterach. Moim zdaniem zostali dobrze wykreowani. Żaden nie denerwował mnie swoją osobowością. Plusem jest ukazanie problemów mieszkańców Salem. Dzięki nim możemy wynieść jakieś wnioski z tej książki, mimo że jest horrorem.
W większości książek najwięcej akcji jest na jakichś stu ostatnich stronach. W ,,Miasteczku Salem” jest inaczej. Trzysta ostatnich stron czyta się z zapartym tchem. Czyli połowa książki to non stop jakaś akcja. Oczywiście pierwsza połowa też ją zawiera, ale w nieco mniejszym stopniu. Ta pierwsza połowa jest sielska, można poczuć w niej klimat urokliwego miasteczka, mimo że czuć , że coś nie gra. Ta druga połowa zaś jest już mroczna. Przytłacza osobę czytającą, oczywiście nie w sposób negatywny (przynajmniej ja odniosłem takie wrażenie).




Podsumowując, ,,Miasteczko Salem” jest bardzo dobrą książką. Myślę nawet, że jeśli ktoś chciałby zacząć przygodę z horrorami, może od niej zacząć (tak i ja zrobiłem).


⏩ocena: 8/10

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

„Była sobie rzeka” autorstwa Diane Setterfield. Najlepsza książka 2020 roku? - recenzja

-
Obraz
To była najdłuższa noc w roku, kiedy wszystko może się zdarzyć. Trzy dziewczynki zaginęły. Jedna wróciła. Opowieść się rozpoczyna…   W ciemną noc w środku zimy w starej gospodzie nad Tamizą ma miejsce niezwykłe wydarzenie. Stali bywalcy właśnie zabijają czas opowieściami, kiedy w drzwiach pojawia się ciężko ranny nieznajomy. W ramionach trzyma martwą dziewczynkę. Kiedy godzinę później dziecko zaczyna oddychać, nikt nie może w to uwierzyć. Cud? Czy magiczna sztuczka? Może nauka będzie w stanie to rozstrzygnąć? Mieszkańcy nabrzeży prześcigają się w pomysłach, by rozwiązać zagadkę dziewczynki, która umarła, a potem ożyła. Mijają jednak dni, a tajemnica wydaje się coraz bardziej nieprzenikniona. Dziewczynka okazuje się niema i nie może odpowiedzieć na pytania: kim jest, skąd pochodzi i co stało się z jej bliskimi. W tej sprawie pojawia się coraz więcej pytań i wątpliwości. *** Książki nie ocenia się po okładce, czyż nie? W tym przypadku jest to niemożliwe! „Była sobie r...
Czytaj więcej

„Cujo” Stephen King - recenzja

-
Obraz
  W pobliżu  Castle  Rock – spokojnego miasteczka w stanie Maine – czai się potwór... Cujo , olbrzymi pies, jest przyjaznym stworzeniem... do czasu, aż w pogoni za królikiem wpada do kryjówki zarażonych wścieklizną nietoperzy. Walcząc z niezrozumiałymi zmianami, które w nim zachodzą, chore zwierzę stopniowo zamienia się w psa-mordercę. Atakuje swojego właściciela, terroryzuje kobietę i jej syna uwięzionych w zepsutym samochodzie. Dla mieszkańców  Castle  Rock starcie z  Cujo  będzie próbą ich człowieczeństwa. *** „ Cujo ” to trzecia powieść Stephena Kinga, jaką udało mi się dotychczas przeczytać. I z każdą historią spod jego pióra pragnę więcej. Większość z nas zna styl pisania Mistrza. Rozległe opisy, które rozkładają postacie na czynniki pierwsze, ukazujące ich uczucia, skryte lęki. To jest coś, co się kocha, albo nienawidzi. Ja mogę śmiało powiedzieć, że uwielbiam styl Kinga.  Czytając „ Cujo ”, byłem  niczym  zahipnotyzowany i...
Czytaj więcej

„Mistrzynie kamuflażu. Jak piją Polki” Magda Omilianowicz - recenzja

-
Obraz
Alkoholik się nie liczy. Alkoholik jest obrzydliwy. Alkoholik jest godny pożałowania. Jest niechciany, niepożądany. A alkoholiczka jest kimś znacznie gorszym. - MIKA DUNIN *** Zakładają maskę, przekonane, że nikt się nie domyśli. A problem widzą wszyscy – dzieci, sąsiedzi, pani zza lady, taksówkarz. Magda Omilianowicz rozmawia z kobietami, których życiem zawładnął alkohol, oraz z osobami z ich otoczenia. Z tych wstrząsających wywiadów i opowieści wyłania się prawdziwy obraz Polki w szponach destrukcyjnego nałogu. Kiedy picie staje się uzależnieniem? Dlaczego kobiety coraz częściej sięgają po alkohol i jak postrzegają same siebie? Czy ten problem może dotyczyć także… mnie? *** Już na samym początku warto wspomnieć, że jest to chyba jedna z niewielu książek, która w taki sposób podchodzi do alkoholizmu. Tutaj nic nie jest owijane w bawełnę, ponieważ społeczeństwo powinno nauczyć się, że alkoholizm to choroba. Tak, żyjemy w XXI wieku, a niektórzy na...
Czytaj więcej